| Opis: |
pokryta gęstą kratownicą z ręcznie wykutych stalowych kęsów. Elementy korpusu łączone na kołki, okucia mocowane kutymi gwoździami i ćwiekami o dużych, okrągłych łebkach. Wieko wyciosane z jednej kłody drewna, przymocowane do korpusu prostymi zawiasami pasowymi, a w nim wydłubany mały otwór wyłożony blachą. Na wieku wyryte prawdopodobnie znamiono bartnicze: dwa krzyżujące się znaki w kształcie litery „S”. Taśmy i blachy na bokach wieka i narożnikach skrzyni dekorowane za pomocą punktaka. Skarbczyk wielokrotnie naprawiany, o czym świadczą ślady na wieku. Pierwotnie kratownica pokrywała prawie całą powierzchnię skarbczyka.
W trakcie konserwacji w 1998 ustalono wiek drewna korpusu na XVII i XVIII wiek – ostatnia naprawa i wymiana zniszczonych desek. Zapewne w tym czasie przerobiono skarbczyk na skarbonę kościelną i wykonano wewnętrznych podziałów skrzyni. W zbiorach Muzeum w Olsztynie znajduje się jeszcze jedna podobna skrzynia, z zachowanym zamkiem z żabkami, również Muzeum w Elblągu posiada podobną skrzynię. W literaturze skrzynie tego typu przypisywane są warsztatowi elbląskiemu. Jeśli przyjąć, że na wieku znajduje się znak bartniczy, a bardzo podobne znaki znane są z terenów Puszczy Białej i Mazowsza, to można założyć, że skrzynia mogła powstać w południowej części Prus, w najsilniejszym na tym terenie ośrodku rzemieślniczym – Pasymiu.
ok. 1400 roku; naprawy, wymiany elementów XVII wiek oraz XVIII wiek |
