| Opis: |
55. PUŁK PIECHOTY LINIOWEJ
Pułk sięgał swoimi tradycjami roku 1644, kiedy utworzono pieszy Regiment de Conde. W czasach rewolucyjnej Francji był pułkiem, półbrygadą, by ostatecznie w 1803 r. wrócić do nazwy pułk. Uczestniczył w wielu bitwach, od Valmy w 1792 r. do Waterloo w 1815. Na sztandarze pułkowym jako najważniejsze bitwy wymieniono Ulm, Austerlitz, Jenę i Eylau (Pruską Iławę). W 1807 r. pułk stracił dwóch dowódców − pod Pruską Iławą zginął Jean-Baptiste Silberman, a pod Lidzbarkiem Rene Perier.
W bitwie pod Lidzbarkiem pułk walczył w korpusie marszałka Nicolasa Soulta, w dywizji generała Vincenta Saint-Hilaire. Pułk z całą dywizją uczestniczył w szturmie na rosyjską redutę numer 1. Atakujący utknęli na zboczu rosyjskich umocnień, ponosząc duże straty od ognia artylerii. Wsparci atakiem kirasjerów oraz lekkiej kawalerii, piechurzy z pułków 43. i 55. wdarli się na szaniec. Rosyjska kawaleria, kontratakując wjechała w lukę na lewo od 55. pułku. Ustawieni w czworoboku Francuzi odpierali ataki pruskiej kawalerii, morderczy ogień kartaczowy rosyjskiej artylerii i atak rosyjskich piechurów. Właśnie wtedy pułk stracił orła. Zostałby doszczętnie rozbity, gdyby nie wsparcie kirasjerów, którzy znowu wkroczyli do walki.
Kolorem pułku był różowy (malinowy), który występował na kołnierzach i wyłogach (na piersi). Fraki mundurowe miały pionowo umieszczone klapy kieszeni na połach i białe (cynowe) guziki.
Kompanie grenadierskie w armii francuskiej pełniły funkcję oddziałów szturmowych, przy czym najczęściej były używane z tyłu kolumn popychając atakujących piechurów i nadając im pędu, pilnując by fizylierzy nie pierzchali z byle powodu. Prezentowany żołnierz ma czechczery nieregulaminowe, płaszcz z szewronami za wieloletnią służbę. Grenadierska bermyca przechowywana jest w pokrowcu przytroczonym do plecaka.
|
