| Opis: |
Pułk huzarów utworzono 9 sierpnia 1741 r. z rozkazu króla pruskiego Fryderyka II jako 5. Pułk Huzarów. W 1742 r. po zakończeniu I wojny śląskiej stacjonował w Prusach Wschodnich. Brał udział w II wojnie śląskiej i wojnie siedmioletniej. Huzarzy wykazali się bohaterstwem i oddaniem swemu dowódcy. Pamiątką z tamtych czasów były zdobyte kotły saskich kirasjerów, które pułk z dumą prezentował w czasie parad aż do 1918 r. Jak wówczas pisano, „Chwała pruskich huzarów była na ustach wszystkich”. Pułk miał szczęście nie walczyć w kampanii 1806 r. W 1807 r. w Prusach brał udział w bitwach i potyczkach pod Sępopolem, Włodowem, Iławką, Braniewem, Osetnikiem, Spędami i Lidzbarkiem Warmińskim. To właśnie pod Lidzbarkiem pułk, w szarży prowadzonej przez majora von Cosel, zdobył francuskiego orła 55. pułku piechoty. Oficerowie, którzy brali udział w tej szarży, zostali 18 lipca 1807 r. odznaczeni orderem Pour le Merite, a car Aleksander I wystosował do majora list z wyrazami uznania i odznaczył go orderem św. Jerzego. Po podpisaniu pokoju w Tylży pułk przeorganizowano, tworząc z niego dwa pułki przyboczne huzarów. Od 1817 r. stacjonował w Gdańsku Wrzeszczu.
Pułk po utworzeniu nazywany był Husaren-Regiment von Mackrodt, ponieważ pułki kawalerii nazywano od nazwiska dowódcy. W bitwie pod Lidzbarkiem był pułkiem von Prittwitz. Nazwa Regiment schwarze Husaren pochodzi od barwy mundurów uszytych z materii żałobnej z opactwa w Lubiążu po ceremonii pogrzebowej króla Fryderyka Wilhelma I. Potocznie mawiano o nich Totenkopfhusaren od trupiej główki na nakryciach głowy lub Hussards de la Mort – Huzarzy Śmierci, jak wołali na ich widok francuscy przeciwnicy.
|
